Ze świata prawa

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w orzeczeniu I SA/Gd 978/15 nie uznał twierdzeń podatnika powołującego się na okoliczność, iż wydatki pokrywał z oszczędności przechowywanych poza systemem bankowym. Sąd uznał, że organ podatkowy posiada uprawnienie do porównania wielkość wydatków w odniesieniu do zasobów finansowych zgromadzonych przez podatnika w analizowanym roku oraz we wcześniejszym okresie. W celu uwolnienia się od opodatkowania na podstawie art. 20 ust. 3 ustawy o PIT należy wykazać, że poniesione wydatki zostały sfinansowane ze źródeł wcześniej opodatkowanych lub zwolnionych z podatku.

Sposobem na odzyskanie zainwestowanych w wakacje środków jest powództwo przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Finansów.

Taką możliwość uzyskujemy w sytuacji gdy wypłacone z tytułu zabezpieczenia środki nie pokryły w całości szkody powstałej w wyniku ogłoszenia upadłości. W praktyce chodzi najczęściej o zwrot zaliczki, ewentualnie pełnej kwoty wpłaconej na poczet zawartej z biurem podróży umowy. Podstawę dla wystąpienia z roszczeniem daje dyrektywa Unii Europejskiej numer 90/314, zgodnie z którą państwa unijne powinny zapewnić obywatelom gwarancję braku utraty wpłaconych biurom podróży środków w razie ogłoszenia przez nie niewypłacalności. Zestawienie wskazanej dyrektywy z rozporządzeniem ministra finansów z 2010 roku regulującym m.in. minimalne sumy gwarancji ubezpieczeniowych rodzi odpowiedzialność Skarbu Państwa w związku z niedostatecznym zapewnieniem przez Państwo ochrony klientom biur podróży.

W ostatnich dniach szerokie dyskusje wzbudził Sąd Najwyższy wydając orzeczenie uznające, iż działalność współpracownika może być wyłącznie pozorna i stanowić ukrytą formę zatrudnienia na umowie o pracę.

Wskazany wyrok najbardziej wpływa na sytuację przedsiębiorców, którzy współpracują z osobami prowadzącymi własną działalność gospodarczą. Dotychczas w judykaturze przeważało stanowisko, że prowadzenie działalności gospodarczej przez wykonawcę usługi chroni przedsiębiorcę przed ustaleniem przez sąd, że to faktycznie jego pracownik. W praktyce, w przypadku wydania przez Sąd orzeczenia ustalającego istnienie stosunku pracy, przedsiębiorca musi liczyć się z koniecznością zapłaty składki ZUS od jego wynagrodzenia za pięć lat wstecz, a także udzieleniem skumulowanego z trzech lat płatnego urlopu wypoczynkowego.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku wycenił krzywdę i ból spowodowaną zerwaniem kontaktów ojca z dziećmi na kwotę 5.000,00 zł.

Podkreślić należy, iż rolą zadośćuczynienia określonego w art. 448 kodeksu cywilnego jest funkcja kompensacyjna, natomiast wskazanym orzeczeniem Sąd uznał, iż zadośćuczynienie może równolegle pełnić także funkcję represyjno – prewencyjną. W stanie faktycznym sprawy to wprawdzie córki odmawiały spędzania czasu z ojcem, jednakowoż Sąd Apelacyjny w Gdańsku uznał, że robiły to solidaryzując się z matką, która niepotrzebnie włączyła dzieci w osobisty konflikt z byłym mężem. rzywołane orzeczenie

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 lipca 2015 r. ( sygn. akt I ACa 202/15)

Czy obowiązany do zapłaty alimentów może uchylić się od świadczenia wskazując na okoliczność sfinansowania wyjazdu uprawnionemu do alimentów czy też poniesienia kosztów pobytu w domu zobowiązanego?

O ile w orzeczeniu nakładającym obowiązek zapłaty świadczenia alimentacyjnego brak jest wskazania iż należność winna być płatna w ograniczonym czasowo zakresie to wówczas zobowiązany nie może uchylić się od obowiązku zapłaty alimentów. Powyższe wynika z charakteru świadczenia alimentacyjnego jako środka dla zaspokojenia potrzeb uprawnionego, przy czym nie są to wyłącznie stałe koszty związane z podstawowymi potrzebami, ale świadczenie alimentacyjne określone zobowiązaniem obejmuje także koszty np. odzieży, pomocy szkolnych, lekarzy. Nie zapominajmy także, iż w przypadku rodziców, ich obowiązkiem jest zaspokajanie potrzeb dziecka, w tym także organizowanie wakacji i ferii. W sytuacji uchylania się od płatności należności alimentacyjnych rozwiązaniem jest wystąpienie z wnioskiem o wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji zaległości alimentacyjnej. Dla złożenia takiego wniosku niezbędny jest tytuł egzekucyjny, tj. wyrok Sądu/protokół zawarcia ugody, opatrzony klauzulą wykonalności.

Planowane przez inwestora przedsięwzięcia, takie jak budowa stacji elektroenergetycznych, elektrowni wodnych czy niektórych zakładów przemysłowych, wymagają uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia (nazywane w praktyce „decyzjami środowiskowymi”). Muszą być one uzyskane przed złożeniem wniosku o pozwolenie na budowę. Zgodnie z art. 72 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. DZ.U. z 2013 r., poz. 1235 ze zm.), decyzję środowiskową dołącza się do wniosku o pozwolenie na budowę (lub innego wniosku wskazanego w tym przepisie), który winien być złożony w ciągu 4 lat od dnia, w którym decyzja środowiskowa stała się ostateczna. W praktyce często zdarza się, iż realizacja kolejnych etapów inwestycji przedłuża się i termin ten nie jest wystarczający dla inwestora. Rozwiązaniem w tej sytuacji jest uzyskanie od organu, który wydał decyzję środowiskową, stanowiska, wyrażonego w formie postanowienia, że realizacja planowanego przedsięwzięcia przebiega etapowo oraz nie zmieniły się warunki określone w tej decyzji. Postanowienie to inwestor musi otrzymać przed upływem 4 letniego terminu. Wówczas wniosek o pozwolenie na budowę może zostać złożony po upływie 6 lat od dnia, w którym decyzja środowiskowa stała się ostateczna.
Powyższa możliwość jednakże nie stanowi przedłużenia ważności decyzji środowiskowej, a jedynie umożliwia złożenie wniosku (np. pozwolenia na budowę) w dłuższym, 6- letnim terminie. Przepisy ustawy nie limitują bowiem okresu ważności decyzji środowiskowej. Po jej wydaniu jest ona ważna bezterminowo, z tym że traci ona „przydatność” w realizacji inwestycji, gdyż po upływie wskazanych terminów, złożony wniosek o pozwolenie na budowę nie zakończy się wydaniem pozwolenia.
W praktyce inwestorzy nie dostrzegają tej różnicy i składają błędne wnioski o „przedłużenie decyzji środowiskowej”. Również organy administracji publicznej często wydają postanowienia, których treścią jest „przedłużenie decyzji”, co nie znajduje oparcia w przepisach. Jedynym prawidłowym w tym zakresie rozwiązaniem jest ubieganie się przez inwestora o wyrażenie stanowiska przez organ o etapowości realizacji przedsięwzięcia i braku zmian warunków określonych w wydanej decyzji środowiskowej. Postanowienie organu o takiej treści, wraz z decyzją środowiskową powinny stanowić załączniki do jednego z wniosków, o których mowa w art. 72 ust. 1 w/w ustawy (np. pozwolenia na budowę), składanego po upływie 4 -letniego okresu ostateczności tej decyzji. Dopiero wówczas wniosek taki może skutkować wydaniem pozwolenia na budowę.

4 maja 2015 roku weszła w życie ustawa o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. 2015 poz. 478). Reguluje ona między innymi warunki prowadzenia działalności w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, biogazu rolniczego oraz biopłynów. Zawiera także przepisy dotyczące mechanizmów wspierania inwestycji w odnawialne źródła energii oraz zasady wydawania gwarancji pochodzenia energii elektrycznej z tych źródeł. Jedną z kluczowych zmian jest wprowadzenie taryf gwarantowanych, które wprowadzają stałą cenę energii przez okres 15 lat, dla osób produkujących ją w małych, domowych instalacjach OZE. istotne z punktu widzenia inwestorów jest wprowadzenie systemu aukcyjnego, jako nowego systemu wsparcia. Rząd będzie ustalał z góry ilość potrzebnej energii ze źródeł odnawialnych, którą następie nabędzie od producentów energii wyłonionych w aukcji. Będzie ona organizowana przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Minister Gospodarki w drodze rozporządzenia będzie określał maksymalną cenę w złotych za 1 MWh, za jaką energia może zostać sprzedana przez producentów (tzw. cena referencyjna). Oferty składane przez producentów, które przekroczą tę cenę, będą odrzucane.
Nowy system aukcyjny wzbudza wiele kontrowersji. Rząd podkreśla, iż poprawi on konkurencyjność na rynku energii odnawialnej, a producenci wskazują, iż przegrana w aukcji oznacza wstrzymanie z możliwością realizacji inwestycji i sprzedaży energii przez kolejny rok.